چقدر اشک میریزم

میدونم تو هم مثل من

اونور دنیا غمگینی

نمی بینمت ولی

هنوز واسه یه نگات می میرم

یک تار موی قشنگتو

واسه داشتن همه ی دنیا نمیدم

دوریم از هم ولی….

………

وقتی که دنیا دود شد شاید فراموشت کنم

کاشانه ام نابـــــود شد شاید فراموشت کنم

آسان ز دستم داده ای باشد به این هم راضیم

وقتی که اشکم رود شد شاید فراموشت کنم

هرگز ز دستت این چنین سیلی به احساسم نخورد

باشد بزن بدتر بزن

اما به دســـــــــتانت قسم

وقتی که تارم پود شد شاید فراموشت کنم

اگر قرار بود تو دنيا جاي چيزي باشم
دوست داشتم جاي اشک رو گونه هات باشم
توي چشات متولد بشم
رو پلکات جون بگيرم
رو گونه هات جاري بشم
رو لبات بميرم
تا بدوني چقدر دوستت دارم

قطاری بسوی خدا می رفت و همه مردم سوار شدند

اما

وقتی به بهشت رسیدند ، همه پیاده شدند و

فراموش کردند که مقصد خدا بود نه بهشت !

دوستت دارم

چون که یاری ام میکنی تا از این سیلاب زندگی به راحتی عبور کنم

و خودم را در دشت آرزوهایم همراه با تو ببینم

دوستت دارم

چون با اطمینان و اعتماد کلید قلبت را به من دادی

دوستت دارم

بیشتر از آنچه که تصور می کنی

دوستت دارم چون دوستت دارم

تنم به لرزه می افتد ؛

هر بار که می گویی :”برو …. برو و به زندگیت برس”

مگر نمی دانی که تمام زندگی من تویی ؟؟!!!

خواستن توانستن نيست.

شنيدي ميگن خواستن توانستن است؟

باور نكن اشتباهي گفتن بايد ميگفتن خواستن توانستن نيست.

به خودت نگاه كن ببين به چيزايي كه ميخواي تونستي برسي؟

براي من كه اينجوري بوده.

آخه خواستم بهت بگم دوستت دارم اما نتونستم.

خواستم تو فقط مال من باشي اما نتونستم ونشد.

خواستم فراموشت كنم امانتونستم.

خواستم ازت متنفر بشم اما نتونستم.

حالا ديدي خواستن توانستن نيست.

کاش...

کاش کنارم بودی...

کاش میان منو تو این همه فاصله نبود.

کاش گرفتن دستهایت برایم رویا نبود.

کاش این همه دوری بین ما جایی نداشت.

کاش نبایدمنت لحظه هارا در انتظارت بکشم.

کاش هروقت دلم میگرفت میتوانستم سرم رابر روی شانه هایت بگذارم.

کاش شیرین فرهادرا،لیلی مجنون را....تنها نمیگذاشت که حالا

تمام این کاش ها شود آرزو ی دل عشاق

در سکوت دادگاه سرنوشت

امان از این بوی پاییزی و آسمان ابری ،

وقتی که خوابی نیمه شب، تو را نگاه می‌کنم
زیبایی‌ات را با بهار گاه اشتباه می‌کنم

از شرم سر انگشت من پیشانی‌ات تر می‌شود
عطر تنت می‌پیچد و دنیا معطر می‌شود

 گیسوت تابی می‌خورد، می‌لغزد از بازوی تو
از شانه جاری می‌شود چون آبشاری موی تو

چون برگ گل در بسترم می‌گسترانی بوی خود
من را نوازش می‌کنی بر مهربان زانوی خود

آسیمه می‌خیزم ز خواب، تو نیستی اما دگر
ای عشق من بی من کجا؟ تنها نرو من را ببر

من بی تو می‌میرم نرو، من بی تو می‌میرم بمان
با من بمان زین پس دگر هر چه تو می‌گویی همان

در خواب آخر عشق من در برگ گل پیچیدمت
می‌خوابم ای زیباترین در خواب شاید دیدمت

نمی دانی چه دلتنگم