کاش وجودم بخشیدنی بود و به تو می بخشیدم.

هیچ چیز نمی خواهم.

هیچ چیز.

تنها آرامشت را.

تنها لبخندت را می خواهم

تنها و تنها تو را می خواهم.

گریه هایت بر روی قلبم سنگینی می کند.

و آنقدر که می فهمم گریانی وجودم سبک تر از آن می شود که بخواهم زنده باشم.

تو را به قدر ستارگان دوست دارم

چون ستاره یعنی عشق.

ستاره یعنی وجودی مه روشنایش در ظلمت جسمانی ام تو را به من نشان می دهد.

هیچ چیز نمی خواهم.

تنها تو را.

تو که نورشبهای گمراهی منی.

دوستت دارم