جلسه ی محاکمه عشق بود... 

و عقل که قاضی این جلسه بود عشق را محکوم به

دورترین نقطه ی مغز یعنی فراموشی کرد.

قلب تقاضای عفو عشق را داشت ولی همه ی اعضا

مخالف او بودند قلب شروع کرد به طرفداری از عشق:

آهای چشم مگر تو نبودی که هر روز آرزوی دیدن او را

داشتی؟

-آهای گوش مگر تو نبودی که در آرزوی شنیدن صدایش

بودی؟

و شما پاها آماده ی رفتن به سویش؟

حال چرا این چنین با او مخالفید؟

همه ی اعضا روی برگرداندند و به نشانه اعتراض

جلسه را ترک کردند.

تنها عقل و قلب در جلسه ماندند عقل گفت:

دیدی ای قلب همه از عشق بی زارند ولی من متحیرم

با وجودی که عشق از همه بیشتر تورا آزرده چرا هنوز 

از او حمایت میکنی؟

قلب نالید و گفت:من بدون عشق نخواهم بود و تنها 

تکه گوشتی هستم که هر ثانیه کار ثانیه ی قبل را

تکرار میکنم و فقط با عشق میتوانم یک قلب واقعی 

باشم.
پس من همیشه از عشق حمایت میکنم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: